Oli otya? / How are you?

Gyendi! / Im ok! Nog steeds gaat het super! En weer zijn er twee weken voorbij. Twee weken waar weer genoeg in is gebeurd. Zo zijn er 4 nieuwe vrijwilligers vanuit NL gekomen, heb ik na een maand mijn kenningsmakingsgesprek gehad en zaten we op een boda die het halverwege de weg naar huis begaf. Het gesprek was eigenlijk bedoeld voor de 4 nieuwe vrijwilligers maar ze vroegen of we er bij kwamen zitten. Daarin werden regels verteld en wat er van ons werd verwacht. Het was raar om er bij te zitten aangezien ik hier nu al 1,5 maand zit. Gelukkig vertelde ze niks nieuws voor mij. Dat van de boda (motortaxi) was me toch een avontuur. Jon had het ons vertelde de dag ervoor maar het was ons nog niet overkomen. Het was rond 19;30 en we waren bijna thuis. Opeens begaf de boda het en moesten Hester en ik afstappen. Hij legde de boda op zijn linkerkant, schudde een beetje, tilde hem weer op en hij deed het weer. Het laatste beetje benzine moest in de leiding stromen. Oftewel; even schudden voor gebruik. Gelukkig waren we bijna thuis want veel langer had de boda het niet vol gehouden. Doordat we nu met meerdere vrijwilligers waren konden we de kinderen meenemen om te gaan zwemmen. De eerste keer de tien oudste kinderen en de week erop de acht gehandicapten kinderen. Allemaal vonden ze het prachtig! Vorig weekend hebben we met alle vrijwilligers en Joan en Michael (van travel4change) een auto gehuurd, zijn we naar Bujagali Falls gereden en hebben we daar gevaren op de Nijl. Zondag hebben we een dagje gerelaxt bij het Nile Resort. Lekker aan het zwembad met een ijskoud biertje. Het was heerlijk maar het voelde ook een beetje dubbel. Wetend dat een paar meter verderop mensen hard werken voor weinig geld. Maar aan de andere kant hadden we dit even nodig en ook zeker verdient en daardoor genoten we er dubbel zo veel van. Daar hebben we veel andere Nederlandse vrijwilligers gesproken. Van verpleegsters tot een groep mannen die in een week een weeshuis op komen knappen. Woensdag ochtend zijn we voor het eerst thuis gebleven vanwege de keiharde regen. Samen met de andere vrijwilligers hadden we afgesproken dat een deel s ochtends zou gaan en de andere s avonds. Dit omdat het geen optie is om met 25 kinderen, 8 vrijwilligers en 6 aunti's binnen te zitten. Wij gingen s avonds. Doordat we voor het eerst binnen aan het ontbijten waren werden we wat nieuwsgierig en gingen we in de kastjes kijken en vonden we ineens een wafel ijzer. Nadat de regen wat minder werd hebben we onze regenjassen gepakt en zijn we naar Mainstreet gegaan om ingrediënten te kopen voor de wafels. Ze waren heerlijk geworden en we hebben weer erg veel lol gehad. Hoe heerlijk relaxt de ochtend/middag ook was we waren blij toen het 15;30 was en weer lekker naar de kinderen konden gaan. Nu zijn we heerlijk aan het eten bij de Flavours en vanavond is hier een jamsession. Lekker swingen dus. Ik zit al op 30% van mijn verblijf hier. De tijd gaat te snel. Hoewel ik thuis, mijn vriendinnen en lieve Puck soms mis vind ik het nog lange geen tijd om naar huis te gaan. Over een maandje komen papa en mama en daar kijk ik enorm naar uit! Lieve volgers, tot snel!!! Sula Bulungi! / Goodnight! xxxxxxxx

Times flies...

When your having fun. En of ik het naar mn zin heb. Hier weer even een update vanuit het nog-steeds-niet-vervelende Oeganda! Ik zit hier alweer een maand. De tijd gaat echt snel, veel te snel. Gelukkig heb ik nog genoeg dagen hier. Genoeg dagen bij het Babieshome. Drie weken terug vertrokken de vrijwilligers die hier waren en zaten we nog maar met z'n tweeen in het vrijwilligershuis, Jon en ik. Jon was er alleen in de weekenden want doordeweeks zit hij op een ander project. Erg stilletjes dus maar gelukkig sinds deze week zijn er twee vrijwilligers uit Nederland/Belgie gekomen en dat maakt het een stuk gezellig! En er komen er alleen nog maar meer! Het is fijn om je ervaringen en verhalen te kunnen delen. Bij het Babieshome is het nog steeds hartstikke leuk. Nu er wat meer handen zijn kun je je aandacht wat verdelen in individuele aandacht, kindjes leren lopen, de gehandicapte kinderen wat meer aandacht geven en de babytjes lekker mee naar buiten nemen die anders ook maar de hele dag binnen zitten. Deze week was een van de oudere kindjes ziek. Ze voelde erg warm aan, was erg stil, speelde niet meer en at niet goed. Na haar temperatuur te hebben gemeten bleek dat ze koorts had. Ook getest op malaria maar dat had ze gelukkig niet. We maakte ons toch wel erg zorgen want dat arme meisje van 4 of 5 jaar die 10 kilo weegt kan niet te lang ziek zijn, zo weinig reserves. Gelukkig is ze sinds donderdag weer beter en eet ze weer normaal! Hester en ik hebben deze week bananen gekocht voor de kinderen, dat vonden ze heerlijk! 30 bananen voor 6000 shillings. Dat is omgerekend €2,-. Daar heb je bij ons nog geen kilo bananen voor. Zeker iets om vaker te doen, niet alleen goedkoop maar ook goed voor de kinderen. Het is raar dat het hier allemaal normaal wordt en als thuis gaat voelen. 'S ochtends vertrekken we met een bode (motortaxi) rond 09;00 naar het Babieshome. Rond 13;30 gaan de kinderen naar bed en heb je zelf een lunchpauze. Vaak gaan we naar Mainstreet en gaan we daar lekker lunchen. Om 16;00 gaan we dan weer terug naar het Babieshome tot een uurtje of 19;00. Veel doen we niet meer 's avonds want om 19;00 is het al pikke donker. We hebben onze eigen boda driver Mozes. Die hoeven we maar te bellen en hij komt ons ophalen, ideaal. Hij wil erg graag mee naar Nederland dus hij gaat vanaf nu stoppen met eten zodat ie over een tijdje in mijn koffer past... Ja ja, ze zijn hier allemaal wel erg geïnteresseerd in mzungu (blanke) vrouwen. Het weekend was heerlijk, niet veel gedaan, van het lekkere weer genoten en lekker tot rust gekomen. Maar ik kijk er wel weer naar uit om morgen weer lekker met de kindjes te knuffelen en spelen! Lieve volgers, tot snel!

Eerste 2 weken Oeganda

Hoi lieve mensen, Hier mijn eerste blog van mijn avontuur in Oeganda. Ik zit hier nu al weer 2 weken en de tijd gaat zo snel. Mijn vlucht is goed verlopen alleen mijn aankomst in Entebbe niet zo. Één van mijn koffers was niet aangekomen. Ik kwam aan om 02;50 's nachts en voordat ik het vliegveld uit was was het 05;00. Ik ben twee uur lang bezig geweest met een melding maken van mijn verdwenen koffer. Ik kon dus meteen wennen aan de manier van werken hier: sloom... De eerste drie dagen verbleef ik in het guesthouse in Kampala. Daar heb ik veel bij kunnen slapen van de lange reis. De laatste dag in Kampala had ik een citytour door de hoofdstad. Wauw, wat een mensen en verkeer. Zo druk en indrukwekkend. Ik was samen met Michael, van de organisatie. Er werd mij veel gewaarschuwd voor dieven. En inderdaad... Ik liep nog geen 10 minuten in de hoofdstad en het voorvakje van mijn tas was opengemaakt. Gelukkig had ik daar, uit voorzorg, al niks in gedaan. Maar voelde me vanaf dat moment me er niet meer zo veilig en was blij dat ik de volgende dag naar Jinja zou gaan. De reis naar Jinja was lang maar zeker niet saai. Er valt genoeg te zien langs de wegen. Ik was heel erg benieuwd hoe Jinja er uit zou zien. Het is toch een plek waar ik de komende 4 maanden zou verblijven. Aangekomen in vrijwilligershuis kreeg ik een kamer aangewezen. Prima kamertje met een tweepersoonsbed. De badkamer, keuken en woonkamer delen we met mekaar. Tijd om mijn koffer uit te pakken had ik niet want ik ging samen met Joanne, ook van de organisatie lunchen en kijken bij de het Babieshome. Niet verwacht dat ik daar dezelfde dag nog naar toe zou gaan maar wel super leuk natuurlijk! Ook dat vond ik erg spannend want ook dat is een plek waar je de komende 4 maanden zit. En het was super! De kindjes waren allemaal zo blij om je te zien. Ik werd zeker met open armen ontvangen. Helaas vertrokken na mijn eerste paar dagen Jinja de andere Nederlandse vrijwilligers weer naar huis. Ik zit hier nu nog met een Engelse jongen en die is er alleen de weekenden. Op dit moment dus erg stil door de weeks maar daar komt gelukkig na volgende week verandering in want dan komen er meer Nederlandse vrijwilligers. Ik heb het er zeker niet minder leuk op bij het Babieshome. De kinderen zijn er zo leuk, schattig en lekker speels. De Oegandese vrouwen gaan hier erg lomp met de kinderen om. Gelukkig zijn wij er dan om extra lief voor de kindjes te zijn. De meeste kinderen zitten hier tijdelijk en gaan na een bepaalde tijd weer terug naar ouders. Andere kinderen worden geadopteerd. Mij werd verteld dat soms een vader of moeder langs komt om te kijken hoe het gaat met zijn/haar kind. Van de week kwam er een vader langs van een van de baby's. Het kindje had niet eens in de gaten dat het zijn vader was. Hij ging gewoon lekker verder met spelen. En papa keek op een afstandje toe. Heel bizar, dat je eigen kind je dan niet herkent. Op het Babieshome vermaak ik me dus prima. De dagen gaan snel en ik geniet van alles. Ik zal proberen of ik ook wat foto's bij deze blog kan plaatsen. Ik hoop jullie snel weer een update te kunnen geven van mijn verblijf hier. Tot die tijd ben ik hier volop aan het genieten van de tijd van mijn leven. Nu al mijn mooiste ervaring die niemand meer van mij afpakt! Dikke kus Vera.

Welkom op mijn Reislog!

Hallo en welkom op mijn reislog!

Dé plaats om op de hoogte te blijven van alle avonturen en ervaringen tijdens deze reis. Vanaf nu zul je hier dan ook regelmatig nieuwe verhalen en foto's vinden, en via de kaart weet je altijd precies waar ik me bevind en waar ik ben geweest! Meer informatie over mijzelf en de reis die ik ga maken vind je in het profiel.

Wil je automatisch een mailtje ontvangen wanneer er een nieuw verhaal of een nieuwe fotoserie op deze site staat? Meld je dan aan voor mijn mailinglijst door je e-mail adres achter te laten in de rechter kolom.

Ik zie je graag terug op mijn reislog en laat gerust af en toe eens een berichtje achter!

Leuk dat je met me meereist!

Groetjes,

Vera